Bir anneler günü daha geldi geçti
Anne olsanız da olmasanız da, anneniz hayatta olsa da olmasa da illa ki gündeminize giriyor. En azından bir kaç telefon trafiği... İyi, güzel, hoş da sevgimizi göstermek için illa özel günler mi lazım. Yani “Anneler günü”, “Babalar günü”, şu günü, bu günü vs...
Hiçbir şeyin kıymetini bilmeden yaşadığımız haybeye ömür de, bu göstermelik günleri bu kadar özel kılan nedir? Hediye alışverişleri piyasayı hareketlendiriyor o tamam ama bu özel günler de sevdiklerimizi sadece birer sevgi objesine dönüştürüyoruz. Bir günlüğüne sadece.
Anne baba sevgisi. Erken yaşlarda anlayamıyoruz bu gücü, sevgiyi. Yaş ilerleyip de bize kattığı şeyleri fark etmeye başladığımızda keşfediyoruz.
Çocukken kıskançlık duygusuyla, çocukluktan yetişkinliğe geçerken de anneye babaya sinir olma, gıcık kapma, büyüdüm hala çocukmuşum gibi davranıyorlar sinir oluyorum vb. duygularıyla yarışırken; yaş ilerledikçe de insanın burnunu sızlatan bir kavram oluyor anne baba sevgisi.
Sevginin tüm yaşamın anlamı olduğunu, insanı üzmenin günahla eşdeğer olduğunu, yaşamın çok değerli olduğunu anlamak için ve özellikle de anne babamızın kıymetini bilmek için onlarla olan bağımızı güçlendirelim. Yaşam kadar ölüm de çok yakınımızda.
Aslında anne babalarımızın yetiştirdiği insan olmayı unuttuk. Değerlerimiz değişti. Pek havalı sıfatlar edindikçe başta hayırlı evlat olmayı unuttuk.
Sevginin yerini, menfaatler aldı. Kibarlığı da bıraktık, her an herkes için kötü niyet beslemeye başladık, hep biz biliyor olduk. Çok okuduk, havalı sıfatlar edindik ama en havalısı bence önce insan olabilmek. İnsan olabilmenin bir kitabı formülü yok ne yazık ki ezberlenebilecek bir şey değil. Netice de; parayla pulla sıfatlarla okumakla insan olunmuyor.
Anne babamızın terbiye ettiği gibi; çevremizdekilere sahip olduklarına göre değil, paylaştıklarına göre önem, değer ve anlam verelim.
Verdiğimiz sözü tutup özümüz ile sözümüz birbirini tamamlasın, iyi niyetli, samimi, merhametli, edepli, dürüst ve alçak gönüllü olalım.
Hayatımızı sevip mutlu olalım, gülümsemeye devam edelim.
Yakınlarımıza hal hatır soralım, konuşmadan önce dinleyelim, yazmadan önce düşünelim, harcamadan önce kazanalım, küçükle küçük olalım, komşularımızı hatırlayalım, toplumun kurallarına uyalım, başkalarının gururunu incitmeden, ben buyum diyerek yaşayalım.
Kavga etmeden tartışmayı, menfaat beklemeden paylaşmayı, özlediğinde ulaşmayı, kötülüğü iyilikle karşılamayı unutmayalım.
Kazandığımızla yetinmeyi, yardıma ihtiyacı olana yetişmeyi, unutmayalım.
Yani önce insana yakışır, sonra anne babamıza, ailemize, sevdiklerimize yaraşır bir yaşam sürdürelim. İnsan gibi yaşam için yol haritamızda anne babalarımızın öğütlerini tutalım.
Sevgiyle kalın.
