Hediye Çeki

Basın mensuplarını tavlamak çok kolay diye düşünen İstanbul'dan gelen Belediye Basın Müdürü,

Bizim bir meslektaşımıza; ihtiyaç sahiplerine ya da Belediyenin kendi personeline verdiği gıda kartını kalbi kadar beyaz bir zarfın içine koyarak gönderir.

Zarfın içinden çıkan kartı alan Gazeteci arkadaşım bir hışımla tutar belediyenin yolunu.

Özel kaleme gelir Arkadaşlar, hayrıdır 200 TL gıda kartınıza ihtiyacımız mı var? Ne bu terbiyesizlik?" der ve kartı özel kalemin masasına bırakır.

Meslektaşıma dedim ki "Neden bu kadar kızdın, ne var ki bunda?

"Olur mu?" dedi. "Kardeşim bu bize yapılan bir hakarettir."

"Yooo" dedim "Hakaret falan değil. Bizim işgüzar Müdürün gönlünden kopmuş işte."

"Ya Allah aşkına" dedim "Ramazan ayında gönderilen hediye ve pideleri ayıla bayıla sosyal medya hesaplarından paylaşan dostlarımız yok muydu?

Adamlar, 'Hemen hemen birçok basın kuruluşunun oğlu-kızı yakını bizde çalışıyor, hadi sıkıysa bizi eleştiren yazı yazsınlar' diye hava atmıyorlar mı kendi aralarında?

Daha önemlisi, "Ya arkadaş senin yazını, haberini kaç kişi okuyor?" diye sosyal medya hesaplarındaki beğeni ve erişim rakamlarına bakarak tiye almıyorlarmı bu basın mensuplarını?

Bünyelerinde bir ordu çalıştırıp istedikleri başarıyı alamayınca can hıraş, televizyonda kanalını bulmakta zorlandığımız ulusal medyaları çağırmıyorlar mı şehre?

Öyle basın mensuplarına böyle hediye gelir" dedim.

Baya bir gülüştük acınacak halimize.

Ama Belediye Basın Müdür olayı çözmüş. 200 TL hediye çekinden tutun da yemek ısmarlamalar dahil, hangi basın kuruluşuna nasıl jest yapacağını öğrenmiş.

Adam İstanbul ulusal basınıyla dans etmiş, YERELLER...

Yarın seçimde ulusal basının güzide çalışanları nasılsa Aksaray'da seçim çalışması yaparlar gece gündüz...

HASMINA İSTANBUL'DA YAŞA DİYE DUA ET

"İstanbul İstanbul olalı hiç görmedi böyle keder" diye devam eder Sezen Aksu'nun o güzel şarkısı.

Aslında ne güzel, ne mübarek, rengârenk muhteşem bir şehir...

Dünya milletlerinin hala yutkunarak, hayallerinde bizim olacak diye geçirdiği,

Kelimelerin anlatırken kifayetsiz kaldığı, O muhteşem şehir

Ve içinde yaşayan 16 milyon insanın yüzde doksanının çilesi şehir İstanbul...

Başlıkta yazdığım gibi, bir hasmınız varsa ona İstanbul'da yaşa emi! diye dua edin. Tutarsa o dert ona yeter zaten.

Hani sıkça eleştirdiğimiz, burun kıvırdığımız Aksaray var ya! Bu güzel Aksaray'da inanın, bolluk bereket ve huzur içinde yaşıyoruz da farkında değiliz.

Taksim'de metroya binmeye çalışan orta yaşlı bir adam isyan ediyor.

"Param yok kardeşim, ben bu ülkenin vatandaşıyım. Suriyeliye tanınan hak bana neden tanımıyor? Diye bağırarak metroya parası olmadığı için binmeye çalışıyordu.

15-16 yaşlarında uyuşmuş bir genç, İstiklal Caddesi'nde bir mağaza vitrininin camından çekilmesini söyleyen mağaza güvenliği ile kavga ediyordu.

İstanbulludan çok Suriyeli olsa gerek ki her mağazanın tabelasında artık Arapça yazıyor.

Trafik, trafik olmaktan çıkmış zulüme dönüşmüş.

Büyük Çekmece'den Mecidiyeköy'e kadar Metrobüs seyahati tam 1 saat.

Eğer özel arabanız varsa ve siz trafikte iseniz 15 dakikalık bir yolu en erken 45 dakikada gidebilirsiniz.

Aksaray öyle mi?

Geçenlerde bir arkadaşımla, kilo verme, yürüme, diyet falan derken TOKİ'den, o bildiğimiz TOKİ'den, Ofisime 45 dakikada yürüyerek geldim.

"Uzak, çok uzak yahu. Orası da şehir merkezine çok uzak" diyenler lütfen büyük şehirde yaşayın da uzaklık kavramınız değişsin.

Şurada açım deseniz, bir esnaf hemen karnınızı doyurur.

Eş dost, tanıdık tanımadık en ufak bir sıkıntınızda yardımınıza koşar.

Mahşeri bir kalabalıkta yere düşene dönüp bakılmayan bir dünyada, tam 5 gün geçirince bir kez daha net anlıyor insan elindekinin değerini.

İnanın şehrimizin değerini bilmeyen, lütfen büyük şehre yerleşsin.

Onca sıkıntılara rağmen İstanbul'u neden bırakamıyor insanlar diye düşünenler de var tabi.

Ne yapsın? Bu çileyi çekerim ama köyüme de dönmem inadı bitiriyor insan ömrünü İstanbul’da...

Kalın sağlıcakla!

Hepinizin kirpiklerinden öperim!