Sadece vatan sevgisi ve cesurlar ölümü göze alarak bir avuç insanla,
Bir ülkenin kaderini değiştirmek için ölümü göze alarak yola çıkar.
Düşünsenize, iletişim başta olmak üzere neredeyse tüm kaynakların bitme noktasına geldiği,
Anadolu’da her hanede birkaç şehidin olduğu,
Umutsuzluğun, yoksulluğun, tükenmişliğin kol gezdiği,
Üstüne üslük işgalci güçlerin koskoca bir imparatorluktan geriye kalan cennet vatan topraklarını çizmeleriyle ezdiği,
Harici ve dahili düşmanların iş birliği yaptığı,
Ülkeyi Amerika, İngiliz ya da farklı milletlerin mandasına teslim edilmesinin tartışıldığı,
Ordusunun silahlarına el konulmuş, dağıtılmış bir ülkenin yorgun insanlarını yeniden bir Kurtuluş Savaşı’na nasıl ikna edersin?
Birkaç dakika geriye yaslanın...
Gözlerinizi kapatın ve aynı durum içinde olduğunuzu düşünerek kendinizi Atatürk’ün yerine koyun.
Böylesi yokluk ve çaresizlik içinde umudu yok olmuş bir halkın karşısına çıkmaya cesaret eder miydiniz?
Normal yaşantımızda zaman zaman birçok nedenden dolayı çaresizliğe düşeriz.
Aile fertlerimize içinde bulunduğumuz kötü gidişata bir son vereceğimizi söyleriz de,
Onlar da bize ‘Ya arkadaş bu söylediklerine sen inanıyor musun?’ derler ya.
Bu durumu o zamanki ülke şartlarımız için düşünün.
Çıktınız Samsun’a, başladınız ülkenizi kurtarmak için görüşmelere, kongrelere...
Gittiğiniz her ilde karşınızdaki ahaliye sesleniyorsunuz,
“Ülkemizi kurtaracağız ey ahali! Biz de destek olmanızı, yardım etmenizi istiyoruz” diye başladınız konuşmaya.
Karşınızdaki millet yorgun, yoksul, en önemlisi her ailede birden fazla farklı savaşlarda şehitler var.
Hayal ettiniz değil mi?
İmkânsız denecek kadar zor bir durum.
İşte 105 yıl önce Ulu Önder Atatürk ve ona inanan bir avuç insan, Samsun’a giderken gemide şöyle konuşuyor,
“Başaramazsak bu yolda ölürüz.”
Şimdi içinizde kaç kişi ölümü göze alarak her şeyi elinden alınmış bir milleti ikna yolculuğuna çıkar?
Milletine inanan liderler, asla yalnız yürümez.
Tek atımlık barut ve kurşunu milletinin inancıyla çelik bir iradeye döndüren
Ulu Önder Atatürk ve silah arkadaşlarını,
Onlara inanan, güvenen aziz milletimizi,
Anadolu’nun kurtuluş meşalesinin yakılmasının 105. yılında,
Saygı, sevgi ve minnetle anıyor,
Atatürk’e sebepsiz dil uzatanları,
Neyzen Tevfik’in şu güzel dizeleriyle baş başa bırakıyoruz;
“İşgaldeki hali sakın unutma,
Atatürk’e dil uzatma şerefsiz,
Sen anandan yine çıkardın amma,
Baban kimdi bilemezdin şerefsiz.”
Kalın sağlıcakla,
Hepinizin kirpiklerinden öperim.
Yorum Yazın